0
DOLINA AOSTY PODRÓŻE WŁOCHY

Arvier w Dolinie Aosty, opcja dla sportowców

Tegoroczna jesień w Mediolanie rozpoczęła się dla wszystkich łaskawie. Londyńską ulewę zastąpiły ciepłe promienie słońca i chłodniejsze wieczory. Po upalnym lecie, nastał moment wytchnienia i dostępu do jakiejkolwiek cyrkulacji powietrza (o świeżym powietrzu nie wspominając, gdyż w tak dużym mieście jest to po prostu niemożliwe).

Oprócz atrakcji, które na co dzień gwarantuje Milano przychodzi taki moment, w którym masz ochotę wybrać się na łono natury, z dala od gwaru, zgiełku i mieszczuchowatego trybu życia.
Życie na Północy Włoch jest gratką dla miłośników gór. Chcąc umilić sobie ostatnie dni wakacji, wybraliśmy się z Albertem do malutkiej (ok. 800 mieszkańców) miejscowości Arvier, położenej w Dolinie Aosty.
Wypad był dość spontaniczny; nocleg zarezerwowaliśmy na dzień przed przyjazdem w hotelu Beau Sejour (klik), który polecam na weekendowy pobyt; czysto, schludnie, kameralnie. Za dobę hotelową ze śniadaniem zapłaciliśmy 70euro/2os. Trasa z Mediolanu do Arvier samochodem zajęła nam około 2,5h. Wybraliśmy wieczorną porę z wiadomych powodów – brak korków.
Arvier jest bardzo urokliwą miejscowością… powiedziałabym, spokojną albo raczej odludną? Całe miasteczko składa się z jednej ulicy, ronda, dwóch sklepów, a nad domami mieszkalnymi przeważają hotele. Oferta gastronomiczna (poza opcją hotelową) sprowadza się do czterech restauracji, z czego jedną z nich jest licząca kilkanaście lat PizzaGrill Arvier (klik). Właścicielami jest przesympatyczne małżeństwo, około 60-siątki; on kręci pizze, ona trzyma rękę na kasie. W menu (klik) pojawia się pizza bianca – bez dodatku sosu pomidorowego. Tanio, szybko, smacznie, domowo. Cena? 20euro/2os. i ledwo wstaniesz od stołu.
Po prawie 3-godzinnej trasie, pizza w górskim klimacie: lardo (włoska słonina) i stracchino (rodzaj białego, topionego sera) przynajmniej dla mnie była mega frajdą. Za każdym razem, jedząc nowy składnik z makaroniarskiego menu, zastanawiam się: jak oni to robią?
Co można robić w okolicach Arvier?
Naszym głównym celem był park linowy – Parco Avventura Montblanc (klik). Od Arvier do parku linowego to około 30 minut samochodem (klik). Największą przyjemnością tej podróży jest towarzyszący widok Mont Blanc, świeże powietrze i otaczająca natura.

MontBlanc
Domostwa w Arvier

Całodniowy pobyt w Parco Avventura MontBlanc to 50 euro/2os. (dorosłe). Do dyspozycji jest siedem szlaków oznaczonych różnymi kolorami, na różnych poziomach trudności i wysokościach. Najtrudniejszy szlak sięga około 18 metrów wysokości, jest męczący i wydaje się być nieskończenie długi; zwłaszcza dla osób takich jak ja, która ma pełne gacie, na widok przepaści, tarasów widokowych położonych na skarpach bądź innych wysokich tematach. Był to całkiem niezły sprawdzian pokonywania lęków i  swoich granic.

Parco Avventura MontBlanc nie zaniedbuje oczywiście prawdziwych ,,extreme”, lubiących wyzwania i zastrzyk adrenaliny. Za dodatkowe 18 euro można skorzystać z tzw. Carrucola Orrido; długość 130m, wysokość 188m (!). Przeprawa nad przepaścią pomiędzy górami odbywa się w towarzystwie instruktora. Najpierw trzeba się przedostać z jednej strony na drugą, ale żeby było ciekawiej, potem musisz wrócić stamtąd w ten sam sposób!!  A jak to wygląda w praktyce? Przekonaj się, oglądając film:

 

Osoby o słabszych nerwach, mogą pozostać na tarasie widokowym, z którego przepięknie widać miasteczko Courmayeur. Oprócz szaleństwa na linach i wysoko zawieszonych mostach, można zrobić przerwę na kawę bądź obiad w restauracji mieszczącej się na terenie parku. Nie mieliśmy okazji przetestować menu, bo wybraliśmy opcje zakupów lokalnych produktów w jednym z supermarketów. Dzień na łownie natury, zapach żywicy, trochę kurzu i górskie powietrze przenosi Cię w inny wymiar – totalnie zapominasz o tym, że mieszkasz w zatłoczonym i dusznym mieście.

Widok z tarasu na Courmayeur
Parco Avventura MontBlanc 15m wysokości
Punkt widokowy Parco Avventura MontBlanc

Żegnając Parco Avventura, zboczyliśmy z trasy wiodącej w kierunku Mediolanu po to, aby jeszcze przez chwilę cieszyć się swobodą weekendu. Dotarliśmy do Val ferret, gdzie znajduje się punkt połowu troci (klik), otwarty tylko 3 miesiące w roku(!). Proste, idziesz do panów hodowców, mówisz, że chcesz ,,pescare una trota”, w zamian otrzymujesz wędkę i robaka. Połów zajmuje dosłownie chwilę. Nie jestem fanem patrzenia na to, co następuje dalej po wyłowieniu ryby, ale gwarantuje, że odbywało się to w sposób humanitarny. Hodowcy polecili nam zjeść rybę następnego dnia. Cena za dwie duże rybki to około 16 euro.

Hodowla Troci
Punkt odłowu troci

Wypatroszoną uprzednio rybę, nafaszerowaną ziołami i czosnkiem wrzuciliśmy do piekarnika razem z ziemniakami z rozmarynem. Było pysznieeeeeeeee!

Dominika

A teraz czas na Ciebie!

 

To wszystko, co czytasz jest dla Ciebie i z myślą o Tobie!  Spodobało się? Zostaw po sobie ślad:

– w komentarzu, tu na blogu,

– udostępniając i komentując na Facebook’u

Ponadto, spotkasz mnie także na Instagramie, a do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez mail: ochmilano@gmail.com

Zapisz

Inne ciekawe wpisy

2 komentarze

  • Reply
    m.urbanskaa
    12 października, 2016 at 11:15 am

    Kolejny inspirujący wpis, który przeniósł mnie na kilka chwil do mojej ukochanej Italii – za co Ci kochana ogromnie dziękuję! Jestem pewna, że Twój blog przyciągnie rzeszę osób spragnionych Twojej energii – czego Ci z całego serca życzę 🙂 Zatem bocca al lupo! Uściski <3

  • Reply
    admin
    15 października, 2016 at 9:04 am

    Dziękuję bardzo! Tym razem nie odpuszczę 😉

Leave a Reply

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial